เรื่องราวของพี่แบงค์คนนี้เป็นเรื่องจริงยิ่งกว่านิยายซะอีก ย้อนกลับไปเมื่อ 14 ปีก่อนพี่แบงค์เพิ่งอายุ 21 เป็นนักเรียนทุนจบใหม่ มหาวิทยาลัยมหิดล คณะสาธารณสุขศาสตร์ ซึงนักเรียนทุนทุกคนจำเป็นต้องจับฉลากเลือกชุมชนที่ใดที่หนึ่งเพื่อไปทำงานใช้ทุนคืน โดยตัวพี่แบงค์เองจับฉลากได้ที่ปิล็อกแห่งนี้

พี่แบงค์มาประจำที่กรมอนามัยในหมู่บ้านอีต่อง ตำบลปิล็อก ตอนแรกที่พี่แบงค์ย้ายเข้ามาต้องอยู่อย่างเดียวดาย ในหมู่บ้านที่ไม่มีอะไรเลยเมื่อเปรียบเทียบกับเมืองที่พี่แบงค์อยู่มาทั้งชีวิต

แต่พอเวลาผ่านไป ตัวพี่แบงค์เองเริ่มรู้สึกชอบชีวิตที่เงียบสงบของหมู่บ้านแห่งนี้ รวมทั้งอากาศที่เย็นสบายตลอดทั้งปี มีหมอกในหน้าฝน อากาศเย็นในหน้าหนาว แถมมีน้ำแร่ธรรมชาติให้ใช้ในเมือง และที่สำคัญที่สุดคือสายสัมพันธ์กับชาวบ้านในหมู่บ้านอีต่องที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้าน

พี่แบงค์นอกจากจะมีทักษะทางการแพทย์แล้วยังชอบงานค้าขายโดยเฉพาะสินค้างานประดิษฐ์ จึงได้เริ่มขายของที่ระลึกซึ่งก็มีผลตอบรับเป็นอย่างดี หลังจากนั้นจึงมาทำเลิฟ ปิล็อกโฮมสเตย์แห่งนี้

อนาคตที่พี่แบงค์ตั้งใจจะทำเพิ่มเติมคือการจัดดอกไม้เมืองหนาวไว้ที่เลิฟ ปิล็อก โดยแนวคิดของพี่แบงค์คือการตกแต่งโฮมสเตย์โดนเน้นธรรมชาติเป็นหลัก เพราะเป็นจุดขายที่ทำให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวที่ปิล็อกแห่งนี้ ดังนั้นถ้ามีสิ่งปลูกสร้างเยอะเกินไป ที่แห่งนี้ก็คงไม่ใช่ปิล็อกนี้เราคุ้นเคย